گلیم از کهن ترین زیراندازهای بشر و شاید اولین زیرانداز برای انسانهای بدوی می باشد چون سابقه بافندگی ادوار ما قبل تاریخ تا حدود شش هزار سال قبل از میلاد را نشان می دهد که حاکی از ریسندگی و تبدیل الیاف پشم به نخ است .
در ایران نخستین نشانه های وجود پارچه مربوط به چهارهزارسال قبل از میلاد می باشد از حفریات انجام شده در شوش بدست آمده است.سابقه گلیم نیز به همین دوران مربوط می شود چون حدود شش تا هشت هزار سال قبل از میلاد دامپروری در مصر ،آسیای میانه ،هند،چین واروپا رواج می یابد و پوست گوسفند به عنوان بالاپوش و زیر انداز زیلو مورد استفاده قرار می گرفته است از این دوران چیزی نمی گذرد که انسان پویا و سازنده ریسیدن و بافتن پشم را آغاز می کند.
گلیم ابتدا به عنوان نوعی زیرانداز و درعین حال بالاپوش و وسیله ای برای محافظت بدن از سرما بکار گرفته می شده است .و هنوز هم در میان عده ای از قبائل ساکن در افغانستان ،افراد قبیله نوعی گلیم صد در صد پشمی روی دوش می اندازند و در موقع استراحت یا خواب نیز از همان به عنوان بالاپوش استفاده میشود .
نخستین مرحله بافت چله کشی است. برای این منظور بعد از انتخاب دار ابتدا دو رشته طناب با فواصل دلخواه به موازات زیر دار دستگاه گلیم‌بافی بسته می شود که در اصطلاح چله کشی با عنوان زه دار مورد استفاده قرار می گیرد سپس سر نخ پنبه ای که دارای ظرافت یا ضخامت مورد نظر بوده و قبلاً به صورت گلوله در آمده به منتها الیه سمت راست یا چپ زیر دار گره زده می شود آنگاه گلوله نخ را از پشت اولین زه دار و از جلوی دومین زه دار عبور داده و از روی سردار به پشت می برند و از زیر دار خارج می کنند.
بعد از چله کشی نوبت به بستن کوجی می شود که قطعه چوبی استوانه ای شکل به قطر تقریباً چهار سانتی متر و طولی معادل عرض گلیم بافی است.عمل زنجیر بافی در قبل از بافت گلیم صورت می گیرد و به بافنده امکان می دهد تا عمل بافت با سرعت بیشتری انجام گیرد.
بعد از پایان چله کشی لازم است ترتیبی انجام گردد که چله های دوانده شده در جای خود ثابت بمانند؛ زیرا در حین بافت به دلیل آنکه برای ایجاد تراکم در بافت و بیشتر فشرده شدن پودها بر قسمت بافته شده ضربه وارد می شود و معمولاً بر اساس طرح، ضربات دفتین فقط بر چند چله وارد می آید و موجب اشکالاتی خواهد شد یکی از روش های معمول جهت پیشگیری از بروز این اشکال این است که روی چله ها مقداری چسب مالیده می شود تا چله ها نتوانند حرکت کنند.
نحوه بافت
تولید گلیم معمولاً با بافت چند رج ساده که نزد بافندگان به گیس بافی شهرت دارد آغاز می شود برای این کار حدود ۱۵ تا ۱۶ سانتیمتر از ابتدای چله ها به منظور ریشه در نظر گرفته شده است و سپس مقداری از گلیم با نخ از نوع چله به صورت یکی در میان بافته می شود.
گاهی نیز بافندگان برای این قسمت از نخهای رنگی استفاده می کنند و عمل بافت را به صورت دو تار از رو و دو تار از زیر انجام می دهند و بعد از بافت هر رج بطور ساده دو رج نیز بافت زنجیره ای به ابتدای گلیم می افزایند و به دنبال آن عمل اصلی بافت را انجام می¬دهند بعد از قسمت زنجیره¬ای گلیم بافت اصلی آن انجام می پذیرد و بافنده طبق نقشه یا اثر ذهنیات خود، نخ های رنگی را که قبلاً به صورت گلوله درآمده از لابه لای تارهای گلیم عبور می دهند.
لازم است برای هر رج بافته شده دفتین زده شود روش صحیح دفتین زدن در گلیم بافی اهمیت زیادی دارد برای این کار لازم است بافنده دسته دفتین را طوری نگه دارد که فاصله آرنج تا مچ دست کاملاً افقی قرار گیرد و دفتین با حرکت مچ دست بالا و پایین برود.
لازم به ذکر است که تارهایی که معمولاً از نخ پنبه ای است همیشه کمی بیشتر از اندازه گلیم بریده می شود.
انواع گلیم :
گلیم به سه شیوه بافته می شود:
ساده باف : در این نوع ، پودها یکی در میان از لابه لای تار ( چله) عبور می کند. این گلیم یک روست و برای بافت آن معمولا” از نقشه از قبل آماده شده استفاده نمی شود. نقوش گلیم ساده باف، عموما” هندسی است و به ندرت نقوش منحنی در این نوع دیده می شود. گاهی روی گلیم هائی با زمینه ساده با استفاده از الیاف رنگی پشم، نقوشی ایجاد می شود که غالبا” هندسی است.
برجسته : این نوع گلیم دارای زمینه ای ساده می باشد ولی طرح اصلی مانند قالی پرزدار است. بدین صورت که از روی نقشه قالی، بر روی چله گلیم گره زده می شود و در پایان پرز اضافی چیده می شود.
ورنی : ورنی، گلیمی است بدون پرز و یک رو، که عموما” بدون نقشه و به صورت ذهنی توسط دختران و زنان عشایر مناطق مغان، ارسباران و مشکین شهر بافته می شود. این نوع در کردستان و کرمان با طرح و نقش دیگری بافته می شود که در کرمان آن را “شیریکی پیچ” می نامند. بهترین ورنی های ایران توسط ایل شاهسون یا ایلسون تولید می شود که سابقه طولانی در این زمینه دارن، به گونه ای که همواره واژه ورنی با نام شاهسون قرین بوده است.
